Στρατηγική υδρογόνου σε κρίση: Ο Barke καλεί για γρήγορη δράση!

Στρατηγική υδρογόνου σε κρίση: Ο Barke καλεί για γρήγορη δράση!

Η πιο πρόσφατη συνάντηση της Διάσκεψης των Υπουργών Ενέργειας πραγματοποιήθηκε στο Stralsund στις 8 Δεκεμβρίου 2025, όπου τα ομοσπονδιακά κράτη αντάλλαξαν για άλλη μια φορά απόψεις σχετικά με βασικές προκλήσεις. Συζητήθηκαν εντατικά τα θέματα της ασφάλειας εφοδιασμού, της επέκτασης του δικτύου, των τιμών ηλεκτρικής ενέργειας και της στρατηγικής για το υδρογόνο. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο υπουργός Οικονομικών του Σάαρλαντ, Γιούργκεν Μπάρκε, ο οποίος διατύπωσε σαφείς απαιτήσεις στην ομιλία του: Ζήτησε ταχύτερη επέκταση της αύξησης του υδρογόνου και μείωση των τιμών του ηλεκτρισμού κατά τουλάχιστον πέντε σεντς ανά κιλοβατώρα. Η χαλυβουργία του Σάαρλαντ βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο υδρογόνο, γεγονός που υπογραμμίζει τον επείγοντα χαρακτήρα των ανησυχιών της. Η Υπουργική Διάσκεψη συνέρχεται δύο φορές το χρόνο για να παρουσιάσει μια ενιαία φωνή στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Το WNDN αναφέρει ότι...

Όμως οι προκλήσεις δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Σε μια κριτική ειδική έκθεση για την Εθνική Στρατηγική για το Υδρογόνο, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ελέγχου επεσήμανε τρεις βασικές αδυναμίες. Αυτό περιλαμβάνει μια μη ρεαλιστική ανάγκη για υδρογόνο, η οποία αναμένεται να είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι μπορεί να παραχθεί στη Γερμανία προκειμένου να επιτευχθούν οι κλιματικοί στόχοι έως το 2030. Οι απαραίτητες εισαγωγές θα μπορούσαν να κλονίσουν τη στρατηγική. Το υψηλό κόστος του πράσινου υδρογόνου σε σύγκριση με το φυσικό αέριο αποτελεί επίσης σημαντικό εμπόδιο. Και τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, η δημιουργία ενός δικτύου υδρογόνου θα μπορούσε να κοστίσει έως και 24 δισεκατομμύρια ευρώ χωρίς να είναι ξεκάθαρη η πραγματική ανάγκη. Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ελέγχου...

Η στρατηγική του υδρογόνου και τα εμπόδια του

Η στρατηγική για το υδρογόνο διαδραματίζει βασικό ρόλο στη γερμανική ενεργειακή μετάβαση, καθώς η Γερμανία θέλει να γίνει κλιματικά ουδέτερη έως το 2045. Το υδρογόνο προορίζεται να αντικαταστήσει τα ορυκτά καύσιμα, ειδικά σε περιοχές όπου δεν είναι δυνατή η άμεση χρήση ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές. Ωστόσο, γίνεται σαφές ότι η αύξηση της προσφοράς, της ζήτησης και των υποδομών πρέπει να συντονιστεί επακριβώς - χωρίς να ασκείται αδικαιολόγητη πίεση στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό. Τα δύο τρίτα του δικτύου πυρήνα υδρογόνου θα πρέπει να είναι διαθέσιμα έως το 2030, αλλά ρεαλιστικά, οι στόχοι είναι κάτι παραπάνω από φιλόδοξοι.

Οι προγραμματισμένες βιομηχανικές εφαρμογές καθυστερούν και οι ιδιωτικές επενδύσεις στην οικονομία του υδρογόνου είναι κατώτερες των προσδοκιών. Η μόνιμη κρατική χρηματοδότηση θα μπορούσε επίσης να θέσει σε κίνδυνο τη σταθερότητα των ομοσπονδιακών οικονομικών. Το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών Υποθέσεων και Ενέργειας αναγνωρίζει την ανάγκη δράσης, αλλά τα προτεινόμενα μέτρα θεωρούνται ανεπαρκή.

Πολιτικές αντιθέσεις και μελλοντικές προοπτικές

Ένα άλλο σημείο που αναφέρθηκε ο Barke στην ομιλία του είναι το αίτημα για έγκριση όλων των χρωμάτων υδρογόνου. Ενώ θέλει να προωθήσει την επέκταση της οικονομίας του υδρογόνου, παραμένει έξω από το επίμαχο ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας, το οποίο είναι σημαντικό για τη βιομηχανία χάλυβα. Η οδηγία της ΕΕ RED III απαιτεί επίσης ότι τουλάχιστον το 42% του υδρογόνου που χρησιμοποιείται πρέπει να είναι πράσινο έως το 2030.

Η επιθυμία του Barke να μειώσει τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αφού το SPD έκλεισε πυρηνικούς σταθμούς στο παρελθόν, γεγονός που οδήγησε σε υψηλότερες τιμές. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ζητά κάποια εξέταση εδώ, ειδικά όσον αφορά τις προγραμματισμένες επιδοτήσεις άνω των 30 δισεκατομμυρίων ευρώ για την καταπολέμηση των υψηλών τιμών ηλεκτρικής ενέργειας το 2026. Σε ένα πολιτικό περιβάλλον που τάσσεται έντονα υπέρ της επέκτασης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, η θέση του Barke θα μπορούσε κάλλιστα να έρχεται σε αντίθεση με τους βασικούς στόχους του κόμματός του.

Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν εάν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα καταφέρει να αναπτύξει μια βιώσιμη στρατηγική για τη χρήση του υδρογόνου, ενώ ταυτόχρονα θα θέσει τα θεμέλια για μια βιώσιμη ενεργειακή οικονομία. Οι προκλήσεις είναι μεγάλες και χωρίς ένα σαφές σχέδιο, το όνειρο της κλιματικής ουδετερότητας έως το 2045 θα μπορούσε να γίνει ένα μακρινό όνειρο. Μένει να δούμε αν η οικονομία του υδρογόνου θα μπορέσει να αναπτυχθεί με επιτυχία.