Gaza en Sahara Occidental: Twee gezichten van de bemanning in focus

Gaza en Sahara Occidental: Twee gezichten van de bemanning in focus

Peine, Deutschland - In de afgelopen jaren is het geopolitieke landschap in het noordwesten van Afrika en het Midden -Oosten aanzienlijk veranderd. Vooral de relatie tussen Marokko en Israël richt zich op, omdat ze diepere parallellen vertonen om Gaza en de Sahara Occidental te vullen. Dus de vraag rijst: welke rol spelen deze allianties in het huidige geopolitieke argument?

Huidige rapporten door euroalgérie De identiteit wordt gevormd. Terwijl de Israëlische bezetting in Gaza vergezeld gaat van militaire luchtaanvallen, probeert Marokko de oorzaken van deze bemanning te maken door verstedelijkingsplannen en toeristische investeringen.

de Marokkaans-Israëlische Allianz

Deze alliantie wordt gezien als een strategische alliantie, die verder werd versterkt door de normalisatie van relaties in de context van de Abraham -overeenkomst in 2020. Algerije, als een serieuze rivaal, wordt niet alleen gezien als een buur, maar als onderdeel van een grotere ideologische coalitie die campagnes voor post -coloniale waarden en het recht op zelfbepaling. Generaal Saïd Chengriha benadrukt in een huidige opmerking dat het lijden van Palestijnen en Sahraouis vergelijkbaar is; Beide volkeren worstelen tegen een vergelijkbaar type onderdrukking en onrecht.

Chengriha gebruikt krachtige woorden en bekritiseert de internationale gemeenschap vanwege het gebrek aan verzet tegen de koloniale praktijken, die worden versterkt door de Marokkaanse Israëlische alliantie. Hij benadrukt dat de toewijding aan zelfbeschikking voor de volkeren in de regio vaak wordt genegeerd in de praktijk. Verschillende landen, waaronder Brazilië en Colombia, hebben de overtreding tegen de burgerbevolking in Gaza scherp veroordeeld. Hetzelfde geldt voor de Sahara Occidental, waar mensen lijden aan de praktijken van de Marokkaanse bezetting.

De historische wortels van het conflict

De historische context voor deze conflicten gaat diep in het verleden. Het Arabische nationalisme, dat ontstond als reactie op koloniale invloeden, vergezelde een culturele revival, maar kon nooit volledig beloften van onafhankelijkheid verlossen. De onrechtvaardigheden gecreëerd door de koloniale machten, vooral door de Sykes Picot -overeenkomst en de Balfour -verklaring, leidden ook tot een verlies van vertrouwen en versterkte de wens voor nationale soevereiniteit. Volgens bpb , was de anti-koloniale worsteling door deze mislukte toezeggingen.

In deze context muteert de Sahara Occidental in een strategische frontlinie in de strijd tegen het moderne imperialisme, terwijl Gaza een symbool is geworden van weerstand tegen koloniale heerschappij. Beide regionale contracties als het ware, onder verhalen over onderdrukking.

De toekomstgerichte toewijding van Algerije kan cruciaal zijn om de eigen invloed op de vormende alliantie te behouden. De behoefte aan een sterke stem en een aangepaste strategie wordt daarom steeds dringender. Uiteindelijk rijst de vraag: zal Algerije de kracht hebben om zich te verdedigen tegen de uniforme koloniale inspanningen van de Marokkaans-Israëlische alliantie, terwijl de stemmen van de onderdrukte volkeren blijven worstelen?