Misofonie: wanneer alledaagse geluiden tot woede en isolatie leiden!

Misofonie: wanneer alledaagse geluiden tot woede en isolatie leiden!

Wat is er nieuw over een onderwerp waar velen van ons grip op moeten krijgen? We hebben het over misofonie - een aandoening die volgens hl-live.de wordt beschreven als een "haat tegen geluiden" en die vooral sommige alledaagse geluiden beïnvloedt. Deze geluiden kunnen bestaan ​​uit kauwen, druipende kranen of buren die op hun lippen smakken, wat voor buitenstaanders vaak normaal lijkt. Maar voor ongeveer 15 tot 20 procent van de bevolking die door deze ziekte wordt getroffen, wordt het al snel een last.

Misofonie manifesteert zich meestal in emotionele reacties zoals woede, frustratie en zelfs walging, hoewel de luidheid van het geluid geen rol van betekenis speelt. Bij veel getroffen mensen treedt de gevoeligheid vaak op tijdens de puberteit, en de eerste symptomen treden vaak op tussen de leeftijd van 8 en 13 jaar. Omdat de exacte oorzaken nog steeds onduidelijk zijn, vermoeden experts een verband tussen bepaalde geluiden en negatieve of traumatische ervaringen die de perceptie verscherpen.

Wat gebeurt er in het lichaam?

Kenmerkend is een zeer spontane reactie op de triggergeluiden. Deze variëren van lichamelijke klachten zoals hartkloppingen tot zweten. Volgens pmc.ncbi.nlm.nih.gov variëren emotionele reacties afhankelijk van eerdere persoonlijke ervaringen en sociale context. Veel patiënten vinden het moeilijk om in de samenleving te blijven omdat de triggergeluiden hun volledige aandacht opeisen en vaak tot sociaal isolement leiden.

Therapiemogelijkheden en coping

Dus wat doe je als de geluiden het dagelijks leven moeilijk maken? De antwoorden zijn net zo divers als de symptomen: van autogene training tot progressieve spierontspanning en Tai Chi tot gedragstherapieën en speciale technieken zoals neurale repatronen, die allemaal tot doel hebben de emotionele reactie op de geluiden te beheersen. Daarnaast rapporteert misophonie.de maatregelen zoals het gebruik van oordopjes of achtergrondgeluid om triggers te minimaliseren. De kennis over deze aandoening is echter beperkt, wat betekent dat de getroffenen hun therapeuten vaak moeten voorlichten over misofonie.

Wat vooral frustrerend is, is dat misofonie nog niet officieel wordt vermeld in medische diagnostische systemen zoals de ICD-10, waardoor duidelijke toegang tot behandeling moeilijk wordt. Daarom moeten de getroffenen niet bang zijn om medische hulp te zoeken om strategieën te ontwikkelen om met hun gevoeligheden om te gaan.

Dit maakt het des te belangrijker om dit onderwerp onder de aandacht te brengen. Dankzij voortgezet onderwijs en onderzoek naar misofonie is er een grote behoefte aan begrip en ondersteuning voor mensen die lijden aan deze vaak niet-herkende aandoening. Verdienen we niet allemaal wat meer begrip van de geluiden die ons in het dagelijks leven omringen?