Suche
Mein Konto
Muzikant Gliwitzki brengt tijdloze protestliederen naar Langenaubach
Stefan Gliwitzki presenteert in Langenaubach zijn songwriterprogramma waarin hij reflecteert op historische liederen over ontsnapping en vrede.
Muzikant Gliwitzki brengt tijdloze protestliederen naar Langenaubach
Muziek heeft de kracht om mensen te ontroeren en aan het denken te zetten. De muzikant en auteur Stefan Gliwitzki presenteerde onlangs zijn songwriterprogramma in Langenaubach nadat zijn folkband “Tone Fish” niet in Haiger kon optreden. Gliwitzki bood de luisteraar een selectie liedjes die meer dan twintig jaar oud zijn, maar nog steeds tijdloos en uiterst relevant zijn. Mittelhessen.de meldt dat…
De nadruk lag vooral op bekende liedjes als ‘Es ist an die Zeit’ van Wader, dat, met zijn verwijzing naar de Eerste Wereldoorlog, uitnodigt tot een doordacht discours over conflicten uit het verleden en actuele leugens. Een ander opmerkelijk stuk was 'Nee, ik geef mijn zoons niet op' van Reinhard Mey, dat een nieuwe relevantie krijgt door het huidige debat over de herinvoering van de militaire dienstplicht. Gliwitzki slaagde erin door kritische gematigdheid te reageren op het vredeswens van de Amerikaanse president, wat tot levendige discussies onder alle aanwezigen leidde.
Geschiedenis van protestliederen
Een van de meest indrukwekkende liederen was ‘Moor Soldiers’, dat in 1933 werd geschreven door gevangenen in het concentratiekamp Börgermoor en door de nazi’s werd verboden. Dit lied, een symbool van verzet, ontstond tijdens het nazi-tijdperk en is nog steeds een integraal onderdeel van de vredesbeweging. Het werd oorspronkelijk geschreven in het concentratiekamp “Börgermoor” in Emsland, waar het diende als een uiting van lijden en hoop voor de toekomst. Het bestaat in veel Europese talen en werd onder meer het republikeinse volkslied tijdens de Spaanse Burgeroorlog. In een opname van het eerste optreden, dat plaatsvond op 28 augustus 1933, marcheerden de zangers met schoppen in hun handen en droegen ze groene politie-uniformen. Wikipedia beschrijft dat...
Gliwitzki herinnerde het publiek eraan dat Duitsers in het verleden ook vluchtelingen zijn geweest, wat vooral belangrijk is in de context van de huidige vluchtelingendiscussies. Dit trok parallellen met andere protesterende stemmen in de muziekgeschiedenis, waar liedjes, ondanks de tijd waarin ze zijn gemaakt, nog steeds dienen als spreekbuis voor sociaal en politiek onrecht.
De betekenis van protestmuziek
Het vermogen van muziek om politieke opvattingen over te brengen en gemeenschapsactie te mobiliseren staat buiten kijf. Zoals sterk werd gezien tijdens de burgerrechtenbeweging in de jaren zestig, creëert muziek een groepsidentiteit die mensen samenbindt. Artiesten als Bob Dylan en Joan Baez schreven onvergetelijke protestliederen die het culturele landschap vandaag de dag nog steeds vormgeven. ‘Blowing in the Wind’ of ‘We Shall Overcome’ zijn voorbeelden van liedjes die het denken stimuleren en mobiliseren. Deze traditie beperkt zich niet tot één genre, maar loopt door de geschiedenis van de muziek als medium voor verandering. Systmus benadrukt de rol van muziek als protestmiddel...
Het evenement met Gliwitzki was meer dan alleen een muzikale avond; het was een oproep om het verleden onder ogen te zien en tegelijkertijd naar de toekomst te kijken. Ze herinnerde ons eraan dat muziek niet alleen entertaint, maar ook manieren opent om over belangrijke kwesties na te denken en misschien zelfs tot verandering te inspireren. In een tijd waarin veel vragen onbeantwoord blijven, is het aan ons om de traditie van protest in de muziek voort te zetten.