Helgoland: De controversiële uitwisseling met Groot -Brittannië 1890

Helgoland: De controversiële uitwisseling met Groot -Brittannië 1890

Helgoland, Deutschland - Op 1 juli 1890 was een dag die historisch belangrijk werd voor zowel Helgoland als het Duitse rijk. Op deze dag werd het Noordzee-eiland Groot-Brittannië overgedragen aan het Duitse Rijk, terwijl in ruil daarvoor het Verenigd Koninkrijk gebieden in Afrika ontving, waaronder Witu-Land (vandaag Kenia) en Buganda op Lake Victoria. Dit maakte deel uit van het zogenaamde Helgoland Sansibar-verdrag, dat vaak wordt beschouwd als een uitwisselingsbedrijf dat de geopolitieke landclaims van die tijd reguleerde. [NDR] (https://www.ndr.de/geschichtte/schauplaetze/im-bausch-kolonien-helgoland-werd-1890-deutsch, Helgoland Contract100.html) rapporten die kaiser Wilhelm II persoonlijk gebruikten van het eiland, die niet alleen de germans was, maar ook de germans was, maar ook de Britse koloniale lobers, maar ook de Britse koloniale lob. Dit was het ermee eens dat Helgoland nauwelijks waarde waard was in vergelijking met de verloren kolonies.

De strategische locatie van het eiland, ongeveer 50 kilometer van het vasteland en in de directe omgeving van de Handelskätskäts Hamburg en Bremen, maakte het buitengewoon interessant voor het Duitse Rijk. Door Helgoland te verwerven, hoopten de Duitse koloniale politici hun maritieme macht uit te breiden en de controle over de waterwegen van Weser en Elbe veilig te stellen. Deze geostrategische overwegingen werden uitdrukkelijk goedgekeurd door Kaiser Wilhelm II, zelfs als de militaire waarde van het eiland in het Verenigd Koninkrijk zo laag werd beoordeeld.

het contract en de achtergrond

Het contract dat de overdracht van het eiland reguleerde, werd op 1 juli 1890 in Berlijn ondertekend. Tegelijkertijd ging de beschermheerschap over Witu over naar het Verenigd Koninkrijk, en het Duitse Reich herkende Britse beschermheren over Zanzibar en Pemba. De regulering van de regionale en soevereine beweringen was van groot belang voor de koloniale machten, vooral gezien de imperialistische inspanningen in Afrika. Veel koloniale politici in Berlijn waren echter ontevreden over de beurs, omdat ze Helgoland als onbeduidend zagen in vergelijking met de gebieden die ze moesten opgeven op een groot gebied [Wikipedia] (https://de.wikipedia.org/wiki/ contract_dem_demeich_reich_dem_vereigte_k%c3%b6nigreich_%c3%bcber_die_kolonien_und_helgoland).

Wat de Helgolands betreft, speelden ze alleen een ondergeschikte rol in de onderhandelingen. Er waren bezorgdheid dat de eilandbewoners geen Duitsers wilden worden, wat uiteindelijk leidde tot spanningen en een zekere onzekerheid onder de bevolking. Het contract heeft echter enkele rechten opgeleverd voor de Helgoländer: dus konden ze geen belasting betalen tot 1918, en dienstplichtige van toepassing op degenen die na 1 juli 1890 werden geboren. De bestaande wetten en gewoonten werden ook beschermd door paragraaf XII, 4 van het contract [Wikipedia] )

De ontvangst van de keizer en de gevolgen

De plechtige overdracht van Helgoland vond plaats op 8 augustus 1890, waarbij keizer Wilhelm II op 10 augustus 1890 het eiland binnenkwam. Een viering werd met grote inspanning georganiseerd en de Queen Street kreeg de naam Kaiserstrasse om de nieuwe Duitse regel te symboliseren. De Pruisische discipline werd geïntroduceerd in het sociale leven van de eilandbewoners, die niet van alle bewoners hield en tot spanningen leidde. Vóór 1 juli 1890 werd Helgoländer bevrijd van de verplichte militaire dienst en kon ze kiezen tussen Duits en Brits staatsburgerschap.

Maar het verhaal van Helgoland moet niet alleen worden gevormd door deze overname. Na de Tweede Wereldoorlog, waarin het eiland zwaar werd gebombardeerd en gebruikt als een bombardement, mocht de geëvacueerde Helgoländer in 1952 terugkeren. Het eiland was teruggegeven aan de Federale Republiek Duitsland, en de laatste overblijfselen van de politieke omwentelingen op dat moment verdwenen langzaam in de geschiedenis [NDR] )