Głowa w Blind Club wymaga, aby transport publiczny był zrozumiały dla wszystkich!

Głowa w Blind Club wymaga, aby transport publiczny był zrozumiały dla wszystkich!

Neubrandenburg, Deutschland - Pytania dotyczące dostępności w lokalnym transporcie publicznym zatrudniają zarówno osobę dotkniętą, jak i odpowiedzialnych. W Neubrandenburgu chodzi obecnie o perspektywę użytkowników niewidomych i wózków inwalidzkich. Raimar Schwarz, szef Neubrandenburg Blind Association i członek Rady Transportu Publicznego w dystrykcie jeziora Mecklenburg, zajął się różnymi formami utraty wartości i wyzwań w lokalnym transporcie publicznym w wykładzie. Zwrócił szczególną uwagę na fakt, że nie ma stu procent dostępności i że wymagania użytkowników niewidomych i wózków inwalidzkich czasami wzajemnie się wykluczają, jak czarna nuta. Jest to akt równoważenia, z którym firma transportowa musi sobie poradzić.

​​Schwarz przywołał, że wymiana szyn często korzysta z autokarów, które są nieodpowiednie dla użytkowników wózków inwalidzkich. Przyciski życzenia w niektórych autobusach często nie są dostępne dla użytkowników wózków inwalidzkich. Szczególną uwagę zwraca również „ciche autobusy” miasta, które nie zawierają ogłoszeń akustycznych. Zgłosił trudności z identyfikacją autobusów na centralnym dworcu autobusowym, gdzie jednocześnie działa kilka linii. Schwarz podkreślił: „To żenujące jest wykluczenie jako osoba niepełnosprawna”. Oprócz problemów odniósł się do innych miast, takich jak Chemnitz, Norymberga i Berlin, które już oferują lepsze rozwiązania w transporcie publicznym.

Dostępność w transporcie publicznym: niezbędny cel

Transport publiczny w Niemczech jest stale przycięty pod kątem dostępności, rozwoju, który jest ważny nie tylko dla osób dotkniętych, ale także dla społeczeństwa. Zgodnie z germhy-barriere.de Istnieją ramki, systemy kontroli i sztabki podłogowe na przestrzeni i stacjach. Środki te mają zasadnicze znaczenie dla osób na wózku inwalidzkim lub z zaburzeniami wzroku. Niemniej jednak wciąż jest wiele przeszkód do pokonania, na przykład nie zawsze rozległe odnowienie bruku lub problematyczne podejścia do stacji szkoleń.

Badanie włączenia przeprowadzone w Norymberdze pokazuje, że 63% respondentów ma ograniczenia dotyczące transportu lokalnego i na duże odległości. Peter Vogt, przewodniczący rady niepełnosprawnej, potwierdza, że ​​nadal istnieją przystanki, które nie są bez barier. Rząd federalny postanowił pełne wdrożenie dostępności w lokalnym transporcie publicznym do 2026 r. W tym celu stacje mobilności pozbawione barier są dalej rozszerzone, a fundusze na niezbędne konwersje są płynące.

Wyzwania i widoki

Zgodnie z ustawą o transporcie pasażerskim (PBEFG) kompletna dostępność w lokalnym transporcie publicznym powinna zostać osiągnięta do 1 stycznia 2022 r. Niestety ta data minęła, a rzeczywistość wygląda inaczej. Odpowiedzialne są miasta i powiaty, które są odpowiedzialne za wysokie koszty i niewystarczające środki. Wciąż brakuje to wsparcia finansowego, zarówno przez rząd federalny, jak i kraje, aby móc przeprowadzić niezbędne konwersje.

Wdrożenie jest nadal trudnym przedsięwzięciem. Wiele programów remontowych znajduje się w kolejce, a często gminy nie mają wystarczającej liczby pracowników, którzy mogą zająć się planowaniem dostępnego transportu lokalnego. Centralne węzły ruchu o wysokiej objętości użytkowania są często priorytetowe. Wyzwanie pozostaje, że wiele starszych przystanków, które należy odbudować, musi ostatecznie dojść do programu.

Różne podejścia i zaangażowanie ludzi takich jak Raimar Schwarz można stworzyć efekty AHA w komitetach. „Ponieważ niepełnosprawność nie jest właściwością, zdarza się to za pośrednictwem środowiska” to wyraźny komunikat z niepełnosprawnej rady doradczej. Nadszedł czas, aby firmy regulacyjne i firmy transportowe wykazały dobrą rękę i współpracować w celu poprawy dostępności w lokalnym transporcie.